Ωραίος καιρός κι εμείς κανονίσαμε εκδρομή, λίγο στη θάλασσα και μετά στο βουνό, που αυτή την εποχή είναι στις δόξες του. Αποφασίσαμε να συνδυάσουμε την έξοδό μας, όπως πάντα και με καινούργια μέρη, που δεν είχαμε έως τώρα επισκεφτεί και που σίγουρα θα άφηναν όλους ευχαριστημένους.
Προορισμός μας το Αίγιο με τη θαυματουργή Παναγία την Τρυπητή και τις γαλάζιες ακρογιαλιές του. Αμέσως μετά, μία ανάβαση στα 850 μέτρα σε μία νέα για μας περιοχή την «Παναγία την Πλατανιώτισσα».
Η εκκίνηση στις 8 π.μ., ηλιόλουστο το πρωινό και η διάθεση όλων έντονη ν’ αφήσουμε πίσω μας την Αθήνα. Φιλική συντροφιά, που με την κουβέντα και λίγη μουσική μας έφτασε στον Ισθμό δίχως να το καταλάβουμε, για μία σύντομη στάση.
Ακολούθησε η μαγευτική διαδρομή Κορίνθου-Αιγίου, πάντα παράλληλα με την καταγάλανη θάλασσά μας, που λαμπυρίζει από το δυνατό ήλιο και σε πολλά σημεία καθρέφτιζε τις πολύχρωμες λουλουδιασμένες συστάδες των δέντρων.
Φτάσαμε στο προσκύνημα της «Παναγίας Τρυπητής». Πολλά σκαλιά, που όμως η επιθυμία και η λαχτάρα της καρδιάς, τα προσπέρασαν με άνεση. Μπροστά στο θαυματουργό εικόνισμα αποτέθηκαν οι ευχές και οι ευχαριστίες. Ψάλαμε ύμνους θερμούς προς την μητέρα όλων. Κατανυκτικές και συγκινητικές στιγμές! Μία μικρή διακοπή για αλλαγή συναισθημάτων, με έναν καφέ και βόλτα δίπλα στο κύμα, για όσους ήθελαν.

Εκδρομείς μπροστά στην εκκλησία της «Παναγίας Τρυπητής»

Ξεκίνημα για το βουνό. Μιάμιση ώρα διαδρομή, θα μας έφερνε στο χωριό «Πλατανιώτισσα», που ανήκει στο Δήμο Καλαβρύτων.
Το πούλμαν γλιστρούσε θαρρείς, σε μία καταπράσινη ολάνθιστη κοιλάδα με οπωροφόρα, δέντρα του δάσους, αμπελάκια καλοδουλεμένα και ρεματιές, που γίνονταν χαράδρες απότομες και άγριες. Ξαφνικά, άρχισαν να ξεπροβάλλουν δίπλα μας τεράστιοι όγκοι, ολόκληρα βουνά τα βράχια. Άγρια, με τον κοκκινωπό και απειλητικό όγκο τους μας εξέπληξαν και μας καθήλωσαν. Κι έτσι ξαφνικά πάλι, ανάμεσα στις καρυδιές, τα πλατάνια, και της φρεσκοκλαδεμένες ελιές που ακολουθούσαν το ποτάμι, ένα μικρό φιλικό αντάμωμα με 5-6 αγροτόσπιτα με τις ανθισμένες λεμονιές στις αυλές, τα φούλια και τις πολύχρωμες τριανταφυλλιές να τα πνίγουν!
Είχαμε απομείνει άφωνοι από την τόση ομορφιά. Και ενώ ο δρόμος ανηφόριζε κι άλλο ανάμεσα στα κίτρινα σπάρτα, τις ανθισμένες κουτσουπιές, τις μαργαρίτες και τις κατακόκκινες παπαρούνες, φτάσαμε στα πρώτα σπιτάκια της «Πλατανιώτισσας», εδώ και εκεί, πνιγμένα στο πράσινο της πλαγιάς. Σαν παραμύθι ! Μια πρόσχαρη μελαχρινή κοπελιά, η Δήμητρα, μας καλωσόρισε. Στον μικρό αυτόν παράδεισο, εκεί στην ταβέρνα της, γευτήκαμε αργότερα καλομαγειρεμένα: κατσικάκι, κόκορα με μακαρόνια, τυρόπιτα στα κάρβουνα και ότι άλλο ο καθένας λαχταρούσε. Το σημαντικό, ότι ήταν σερβιρισμένα με χαμόγελο, καθαρά, γρήγορα και πλούσια. Στο τέλος απολαύσαμε κέρασμα ένα ωραίο χαλβά και λικέρ φτιαγμένο από αρμπαρόριζα. Στην ταβέρνα της Δήμητρας απολαύσαμε γεύσεις που έδεναν απόλυτα με το περιβάλλον.
Πλατάνια που πριν χίλια χρόνια ψήλωσαν στην όχθη του Κερυνίτη ποταμού, 12 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από τα Καλάβρυτα. Εκεί σήμερα, ακουγόταν το χαρούμενο τραγούδι του ευλογημένου νερού που ορμητικό και παγωμένο κυλούσε απ’ τις χιονισμένες κορφές, καθώς έλιωναν τα χιόνια, εκεί τρία θεόρατα πλατάνια έσμιγαν κλάδους και κυρίως τους κορμούς τους και σχημάτιζαν μια σπηλιά. Τον Ιερό Ναό της Θεοτόκου που γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Η περίμετρος των 2 πλατάνων είναι περίπου 23 μέτρα, ενώ του τρίτου κορμού 17 μέτρα και ύψος 24 μέτρα. Το εσωτερικό της σπηλιάς φιλοξενεί το ιερό, όπου ο ιερέας τελεί τα Άγια μυστήρια και χώρο ικανό να σταθούν 20 περίπου άτομα. Αυτά τα τρία δέντρα ενώνονται επάνω από το ναό σε έναν κορμό. Εκεί κοντά υπάρχει ακόμα, η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου με ενδιαφέρουσες παλιές τοιχογραφίες και αφιερώματα. Όμως, δεν έχει εξακριβωθεί η ακριβής χρονολογία που χτίστηκε.
Η μία έκπληξη μετά την άλλη. Διαφορετικές μεταξύ τους εικόνες. Διαφορετικά συναισθήματα, ξυπνούσαν διαδοχικά, ευχάριστες μνήμες από το αγαπημένο μας νησί, κάπου εκεί στην ανηφοριά της καταπράσινης από καρυδιές, καστανιές και πλατάνια Αγιάσου. Εκεί στην Καρινη, όπου το νερό κυλά, χρόνο καιρό, παγωμένο από πηγή και ο πλάτανος που κούρνιαζε ο λαϊκός μας ζωγράφος Θεόφιλος στέκει εκεί περιμένοντας τους ευαίσθητους επισκέπτες. Εικόνες με συναίσθημα, που μένουν στη μνήμη και στην καρδιά!
Όλα όμως τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν, όπως συνηθίζεται να λένε. Έτσι κι εμείς, όταν ο ήλιος έκανε τα πρώτα δειλά βήματα για τη δύση του, ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Απόγευμα, όμως, δίχως το καφεδάκι δεν γίνεται, γι’ αυτό, το απολαύσαμε στο Κιάτο δίπλα στη θάλασσα.
Στις 6.15 μ.μ. ένα πούλμανγεμάτο χαρούμενα μάτια, χείλη γελαστά κι ευχαριστημένα επέστρεφε στην Αθήνα.

«Στις οχτώ παρά τέταρτο στην Ομόνοια γωνία 3η Σεπτεμβρίου, για να ξεκινήσουμε στις 8 ακριβώς», μου μήνυσε ο Θόδωρος Πλατσής στο τηλέφωνο, Παρασκευή απόγευμα, παραμονή της εκδρομής για την Κύμη που προγραμμάτισε η Λεσβιακή Παροικία για το Σάββατο 17 Μαρτίου.
Όλοι συνεπείς στην ώρα, ήταν εκεί και έπιαναν θέση στο γαλάζιο λεωφορείο με την ένδειξη: Λεσβιακή Παροικία. Κι όσο οδεύαμε, μέσα από τους δρόμους της Αθήνας, προς την Εθνική οδό, τόσο άρχισαν να «ζεσταίνονται» όλοι και να ενδιαφέρονται για τα όσα εκφωνούσε η Πρόεδρος της Παροικίας Καίτη Μεσσηνέζη γι’ αυτά που επρόκειτο να επισκεφτούμε στην όμορφη κωμόπολη της Εύβοιας.
Εν τω μεταξύ έξω η Άνοιξη έδινε χρώμα και διάθεση στους εκδρομείς που κουβέντιαζαν σχολιάζοντας –κι ονοματίζοντας– τα ωραία μέρη που περνούσαμε, μέχρι που φτάσαμε στη νέα γέφυρα της Χαλκίδας. Αφού περάσαμε το Βασιλικό, μια σύντομη στάση για χαλάρωση και καφέ στην όμορφη παραλία της Ερέτριας και ξανά δρόμο με προορισμό την Κύμη. Μετά την Αμάρυνθο και το Αλιβέρι, φάνηκε, σκαρφαλωμένη στην πλαγιά του βουνού, η Κύμη να ατενίζει το πέλαγο.
Η προνομιακή θέση που είναι χτισμένη η Κύμη, 200 μέτρα ψηλότερα από την επιφάνεια της θάλασσας, προσφέρει πανοραμική θέα στο Αιγαίο. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει χαρακτηριστεί «Μπαλκόνι του Αιγαίου». Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική, το μοναδικό φυσικό περιβάλλον, σε συνδυασμό με το γαλάζιο των ακτών, την καθιστούν ένα ισχυρό πόλο έλξης για χιλιάδες επισκέπτες.
Αφήσαμε την πόλη κι ανηφορίσαμε γύρω στα 4 χιλιόμετρα βόρεια, σ’ ένα απόκρημνο και ερημικό περιβάλλον, όπου επισκεφτήκαμε τη γυναικεία σήμερα Μονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, (για τη χρονολογία κτίσεως της μονής, υπάρχει στη μονή σφραγίδα του 1643). Με αξιοσημείωτα εκκλησιαστικά κειμήλια, μεταξύ αυτών και έναν χρυσοκέντητο επιτάφιο του 16ου αιώνα. Ένα αρκετά μεγάλο κτιριακό συγκρότημα με όψη φρουρίου.
Εκεί οι μοναχές, μας καλωσόρισαν με κεράσματα κι αφού προσκυνήσαμε τις εικόνες, μια μοναχή έλαβε το λόγο και μας μίλησε για όλο το ιστορικό της Μονής.
Στη συνέχεια όλοι ψάλαμε το Κοντάκιο του Ακαθίστου Ύμνου: «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ».
Επόμενη προγραμματισμένη επίσκεψη το Λαογραφικό Μουσείο Κύμης, το μεγαλύτερο και καλύτερα οργανωμένο λαογραφικό μουσείο της Εύβοιας και ένα, από τα καλύτερα στο είδος του περιφερειακά μουσεία της χώρας. Βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης και στεγάζεται σε ιδιόκτητο τριώροφο νεοκλασικό κτήριο του τέλους του 19ου αιώνα και ανήκε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Η ξεναγός του πολύ ενδιαφέροντος Μουσείου αναφέρθηκε εκτενώς στην ιστορία του. Ιδρύθηκε το 1981 από το Μορφωτικό και Εκπολιτιστικό Σύλλογο Κύμης. Η συλλογή του Μουσείου αριθμεί περί τα 1600 αντικείμενα, απαρτίσθηκε από δωρεές των κατοίκων, οι οποίοι στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν ηθικά και υλικά την όλη προσπάθεια της ίδρυσης και λειτουργίας του Μουσείου. Διαθέτει σε καλή κατάσταση πλούσιες συλλογές αντικειμένων, τα οποία αντιπροσωπεύουν διάφορους κλάδους της λαϊκής τέχνης όπως: Λαϊκή ζωγραφική Υφαντική, Κεντητική, Ενδυμασίες (ανδρικές-γυναικείες νυφικές, γιορτινές, καθημερινές), Μεταλλοτεχνία Κεραμική Ξυλογλυπτική και Λιθογλυπτική.
Απέναντι από το Μουσείο το σπίτι του διάσημου Έλληνα ιατρού-ερευνητή και μεγάλου ευεργέτη της Ανθρωπότητας Γιώργου Παπανικολάου, γνωστού για τη μέθοδο πρώιμης διάγνωσης του καρκίνου της μήτρας που φέρει το όνομά του («Τεστ Παπανικολάου» ή «Τεστ Παπ»). Δυστυχώς ήταν κλειστό και δεν μπορέσαμε να το δούμε παρά μόνο απ’ έξω.
Στη συνέχεια κατηφορίσαμε στην παραλία για φαγητό. Η δροσιά της θάλασσας και η ανάσα του βουνού, ανταμώνουν εδώ και καθηλώνουν με το δυναμισμό του τοπίου προετοιμάζοντας και… την όρεξη. Βέβαια δεν παραλείψαμε, πριν την αναχώρηση, να προμηθευτούμε τα φημισμένα γλυκά της Κύμης.
Τέλος, μια τελευταία στάση για καφέ επιλέξαμε την παραλία της Χαλκίδας κι από εκεί επιστροφή για Αθήνα γεμάτοι με εικόνες και ιστορία.
Σ. Δουκάκης

Επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο Κύμης