Με τη βοήθεια του θεού πέρασαν οι καλοκαιρινές διακοπές και βρεθήκαμε πάλι στη χειμερινή περίοδο. Αναζητούσαμε την επικοινωνία με τους φίλους και τα μέλη μας και έτσι αποφασίστηκε μια αντάμωση σε μία εκδρομή. Μια εξόρμηση ημερήσια για το Ναύπλιο, αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα παλιά ενετική πόλη της Πελοποννήσου.

Με αρχηγό τον Θόδωρο Πλατσή, το ηλιόλουστο πρωινό της 3ης Νοεμβρίου, ξεκινήσαμε μία ομάδα Μυτιληνιών με τους φίλους μας από το γνωστό «στέκι» της Ομόνοιας.

Μία ήρεμη διαδρομή ως τον Ισθμό, μια στάση για ξεκούραση και καφέ και αμέσως με κατεύθυνση το Ναύπλιο.

΄Ηταν τουλάχιστον η έκτη φορά που επισκεπτόμουν αυτή την πόλη, όμως τώρα έμαθα πράγματα και γνώρισα σημεία που μου ήταν άγνωστα έως τώρα. Αρχικά το πούλμαν μας οδήγησε στο οχυρό που βρίσκεται στα ανατολικά της Ακροναυπλίας, το Παλαμίδι. Χτίστηκε από τους Φράγκους και ολοκληρώθηκε από τους Ενετούς.

Εκεί είδαμε και το κελί φυλακή όπου κρατήθηκε Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης το 1833. Ένα θεοσκότεινο μπουντρούμι στον κεντρικό προμαχώνα του Αγίου Ανδρέα, όπου εισέρχεται κανείς αντί κανονικής πόρτας, μέσα από δυο όμοιες διαδοχικές στενές πορτίτσες με βραχώδες επικλινές αδιαμόρφωτο δάπεδο σε βάθος 1,50 μ., χωρίς σκάλα. Η εντυπωσιακή θέα προς το «Μπούρτζι» και ο ήπιος καιρός έκανε ακόμα πιο ελκυστικό τον περίπατο μας στο οχυρό.

Στη συνέχεια κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης στην πλατεία Συντάγματος τη μεγαλύτερη πλατεία του Ναυπλίου με την πλούσια ιστορία της.

Η πλακόστρωτη σήμερα πλατεία περιβάλλεται από σημαντικά μνημεία και κτίρια, όπως το Βουλευτικό, το Τριανόν, το Αρχαιολογικό Μουσείο Ναυπλίου και το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, μπροστά από το οποίο είναι το μνημείο Καλλιόπης Παπαλεξοπούλου και δίπλα ένα ανάγλυφο ενετικό λιοντάρι. Σε κάποιους αγωνιστές της Επανάστασης (όπως ο Νικηταράς και ο Κολοκοτρώνης) παραχωρήθηκαν οικόπεδα και σπίτια γύρω από την πλατεία, ενώ εκεί βρίσκεται και το ανάκτορο του Καποδίστρια και  το Ηρώον των Γάλλων Φιλελλήνων.

Με τον εξαιρετικά κατατοπισμένο ξεναγό μας, περπατήσαμε μιάμιση περίπου ώρα  στην παλιά ενετική πόλη και γνωρίσαμε τα όμορφα ρομαντικά στενά σοκάκια με τα παλιά σπίτια, τα ολάνθιστα μπαλκόνια από γεράνια και βασιλικούς, δρομάκια σκεπασμένα από αψίδες που δημιουργούσαν οι βουκαμβίλιες, κόκκινες, πορτοκαλιές, μωβ και ακόμα κρήνες μαρμάρινες οθωμανικές, μνημεία και κτίρια σημαντικά. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, το Βουλευτικό που λειτούργησε σαν η πρώτη Βουλή των Ελλήνων που χτίστηκε σαν τέμενος από τους Οθωμανούς και το οποίο αργότερα έγινε φυλακή, δικαστήριο και σήμερα χρησιμοποιείται για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Συναντήσαμε την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα εκεί όπου δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας και υπάρχει ακόμα στον τοίχο καρφωμένη, μία από τις σφαίρες που δεν τον πέτυχε.

Έτσι κατηφορίσαμε σιγά-σιγά προς την παραλία, γιατί νιώθουμε και την επιθυμία λίγες ξεκούρασης. Το αεράκι της θάλασσας μας έστειλε μνήμες από το νησί, αλλά η ματιά μας στάθηκε στην εικόνα που μας έδινε το Μπούρτζι το οχυρωμένο νησάκι με τον Πύργο του. Εκεί κοντά συναντήσαμε και όσους δεν περπάτησαν μαζί μας και όλοι μαζί αφεθήκαμε στην απόλαυση των μεσημεριανών γεύσεων που με αφθονία πρόσφεραν τα παραλιακά κέντρα.

Όμως δίχως καφέ δεν αποφασίζει κανείς την επιστροφή, έτσι στις 5:30 χορτασμένοι από εικόνες, χρώματα, πληροφορίες και οξυγόνο ξεκινήσαμε για την Αθήνα με το καλό για την επόμενη εξόρμηση.